കോളജ് കാലത്തെ ഒരു സ്റ്റഡി ലീവിന് ബോറടിച്ചിരിക്കുന്ന നേരത്താണ് അരുന്ധതി റോയി എന്ന പാതിമലയാളിയായ എഴുത്തുകാരിയുടെ ‘ദി ഗോഡ് ഓഫ് സ്‌മോള്‍ തിങ്‌സ്’ എന്ന ബുക്കര്‍ പുരസ്‌കാരം നേടിയ പുസ്തകം വായിക്കുന്നത്. അതിന് മുമ്പോ ശേഷമോ ബുക്കര്‍ സമ്മാനം ലഭിച്ച കൃതികളെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ താരതമ്യേന അജ്ഞനാണ്. കണ്ണുകളെ ഈറനണിയിക്കുന്ന ഒരു ദുരന്തകഥ ചുണ്ടില്‍ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ അവസാനിപ്പിക്കാന്‍ കഴിയുക എന്നയിടത്താണ് അരുന്ധതി റോയി എന്ന എഴുത്തുകാരിയുടെ എഴുത്തിന്റെ മാസ്മരികത നാം തിരിച്ചറിയുന്നത്.
കോട്ടയത്ത് അയ്മനം എന്ന ഗ്രാമത്തിലെ പ്രശസ്തമായ സിറിയന്‍ ക്രിസ്ത്യാനി കുടുംബത്തിന്റെയും അവരുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ജീവിക്കുന്നവരുടേയും കഥയാണ് തന്റെ ആദ്യ നോവലില്‍ അരുന്ധതി റോയി പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. റാഹേല്‍,എസ്ത എന്നീ ഇരട്ടകള്‍ ഇരുപത്തിമൂന്ന് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം അയ്മനത്ത് ഒന്നിക്കുന്നതില്‍ ആരംഭിക്കുന്ന നോവല്‍ അവരുടെ ബാല്യത്തിലേക്കും വര്‍ത്തമാനത്തിലേക്കും തലങ്ങള്‍ മാറി മാറി സഞ്ചരിക്കുന്നു. റാഹേലിന്റെയും എസ്തയുടേയും അമ്മയായ അമ്മു,അമ്മുവിന്റെ അമ്മയായ മാമച്ചി,മാമച്ചിയുടെ സഹോദരിയായ ബേബി കൊച്ചമ്മ,അമ്മുവിന്റെ സഹോദരന്‍ ചാക്കോ,ചാക്കോയുടെ ഭാര്യ മാര്‍ഗരറ്റ് കൊച്ചമ്മ,മകള്‍ സോഫി മോള്‍ എന്നിവരുടെ ജീവിതങ്ങളിലെ പല കാലഘട്ടങ്ങള്‍ നോവലില്‍ അനാവരണം ചെയ്യുന്നു.
താഴ്ന്ന ജാതിക്കാരോടുള്ള അയിത്തം വളരെ കടുത്ത രീതിയില്‍ നിലനിന്നിരുന്ന അക്കാലത്ത് പറവാന്‍ സമുദായത്തില്‍ പെട്ട വെളുത്തയും നോവലിലെ പ്രധാന കഥാപാത്രമാകുന്നു. അത് പോലെ രണ്ടാമത്തെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് മന്ത്രിസഭ ഭരിക്കുന്ന അക്കാലത്ത് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആശയങ്ങളില്‍ പോലും തനിക്ക് ആവശ്യമായ രീതിയില്‍ വെള്ളം ചേര്‍ക്കുന്ന കോമ്രേഡ് പിള്ള എന്ന കഥാപാത്രവും ശക്തമായ സാന്നിധ്യമാവുന്നു. മറ്റു ഇംഗ്ലീഷ് നോവലുകള്‍ക്കിടയില്‍ ‘ദി ഗോഡ് ഓഫ് സ്‌മോള്‍ തിങ്‌സി’നെ വ്യത്യസ്തമാക്കുന്ന നിരവധി ഘടകങ്ങളുണ്ട്. അതില്‍ പ്രധാനം നോവലില്‍ ഉപയോഗിച്ച ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷയുടെ സൗന്ദര്യം തന്നെ. നോവലിലെ മര്‍മപ്രധാനമായ ഭാഗങ്ങള്‍ എല്ലാം വലിയ കടുപ്പമില്ലാത്ത സാധാരണ ഇംഗ്ലീഷ് പദങ്ങളാണ് ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. എന്നാല്‍ വായിച്ചു വരുമ്പോള്‍ പെട്ടെന്ന് മറ്റാരോ എഴുതിയത് പോലെ വേറൊരു തലത്തിലേക്ക് ഭാഷ മാറുന്നത് കാണാം. ചില വരികള്‍ ഡിക്ഷണറിയുടെ സഹായമില്ലാതെ മനസിലായില്ലെന്നും വരാം. എഴുത്തുകാരി സ്വയം ഒരു ട്രാന്‍സിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചത് പോലെയാണ് അനുഭവപ്പെട്ടത്.
മറ്റൊരു കൗതുകം പലയിടത്തും സംഭാഷണങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്ന മലയാളം വാക്കുകളാണ്. നോവല്‍ കൂടുതല്‍ ഭാഗവും ഏഴ് വയസുള്ള കുട്ടികളുടെ വ്യൂ പോയിന്റിലൂടെ സഞ്ചരിക്കുന്നത് കൊണ്ട് പലയിടത്തും കുട്ടികളുടേതായ ഭാഷയാണ് ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്. മുതിര്‍ന്നവര്‍ പറയുന്ന പല കാര്യങ്ങളും അര്‍ത്ഥമറിയാതെ കുട്ടികള്‍ ഏറ്റു പറയാറുണ്ടല്ലോ. അവര്‍ പറയുന്നതിന് വ്യാകരണമോ സ്‌പെല്ലിങ്ങോ ഒന്നും ശരിയായിരിക്കണമെന്നില്ലല്ലോ. അതുപോലെ രണ്ടു മൂന്ന് വാക്കുകള്‍ ചേര്‍ത്ത് ഇടയില്‍ സ്‌പേയ്‌സ് ഇല്ലാതെ എഴുതിയിരിക്കുന്നതും ഇടയ്ക്ക് കാണാം. തീര്‍ച്ചയായും അന്താരാഷ്ട്രതലത്തില്‍ ഈ നോവല്‍ കൂടുതല്‍ ശ്രദ്ധ നേടാന്‍ ഭാഷയിലെ ഇത്തരം വ്യത്യസ്തകള്‍ കാരണമായിട്ടുണ്ട്. സംഭവങ്ങളുടെ നേര്‍രേഖയിലുള്ള യാത്രയായല്ല ഈ നോവല്‍ എഴുതിയിരിക്കുന്നത്. പഴയതും പുതിയതും തമ്മില്‍ ഇടചേര്‍ന്ന രീതിയിലാണ് നോവല്‍ മുന്നേറുന്നത്. ഒരു സാധാരണ കഥയെ അസാധാരണ എഴുത്ത് ശൈലി കൊണ്ടാണ് അരുന്ധതി റോയി വ്യത്യസ്തമാക്കിയത്.
നോവലിന്റെ പേര് കേള്‍ക്കുന്നവര്‍ക്ക് ആരാണ് കുഞ്ഞുകാര്യങ്ങളുടെ ഒടേതമ്പുരാന്‍ എന്ന് ആകാംക്ഷ തോന്നാം. അത് നോവല്‍ വായിച്ച് തന്നെ അറിയുന്നതാണ് ഭംഗി. എങ്കിലും നോവല്‍ വായിച്ചവര്‍ക്ക് വേണ്ടി മാത്രം എനിക്ക് തോന്നിയ ചില കാര്യങ്ങള്‍ പറയാം. നോവലിന്റെ പേരിന്റെ സാംഗത്യം പല രീതിയിലും വ്യാഖ്യാനിക്കാം. റാഹേലിന്റെയും എസ്തയുടേയും ജീവിതത്തിലെ കുഞ്ഞുകുഞ്ഞു സംഭവങ്ങളാണ് ഈ നോവല്‍ വിവരിക്കുന്നത് എന്നതാണ് ഒന്നാമത്തേത്. ദി ഗോഡ് ഓഫ് സ്‌മോള്‍ തിങ്‌സ് എന്ന ഒരു ചാപ്റ്ററും നോവലിലുണ്ട്. എന്നാല്‍ യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഈ നോവലിലെ കുഞ്ഞു കാര്യങ്ങളുടെ ഒടേതമ്പുരാന്‍ വെളുത്തയാണ്. ഒരു തെറ്റും ചെയ്യാതെ എല്ലാവരാലും അടിച്ചമര്‍ത്തപ്പെട്ട, എല്ലാവരുടേയും ചതിയും വഞ്ചനയും ശാപവും ഏറ്റുവാങ്ങേണ്ടി വന്ന, താന്‍ ഏറ്റവും സ്‌നേഹിച്ചവരാല്‍ തന്നെ ക്രൂരമായി ഒറ്റിക്കൊടുക്കപ്പെട്ട, എല്ലാവരുടെ ദുരന്തങ്ങളും സ്വന്തം ശരീരത്തില്‍ ഏറ്റുവാങ്ങി എല്ലാവര്‍ക്കും വേണ്ടി സ്വയം കുരിശിലേറിയ, ജനനം മുതല്‍ മരണം വരെ ചുണ്ടിലൊരു മനോഹരമായ ചിരിയൊളിപ്പിച്ച് കടന്നുപോയ വെളുത്ത. കാലത്തിന് മായ്ക്കാന്‍ കഴിയാത്ത നോവായും ചോക്ലേറ്റ് നിറമുള്ള ശരീരത്താലും വശ്യമായ പുഞ്ചിരിയാലും അമ്മുവിലേക്കും വായനക്കാരുടെ മനസുകളിലേക്കും പടര്‍ന്നുകയറുന്ന കുഞ്ഞുകാര്യങ്ങളുടെ ഒടേതമ്പുരാന്‍.
